كوتاه شدن زمان تولید یكی از تمایلات بزرگ تولیدکنندگان به منظور افزایش سرعت ارسال محصولاتشان به بازار است و همچنین با پیشرفت علم و تکنولوژی نیاز به تولید قطعات پیچیده تر با آلیاژهای ویژه تر افزایش یافته و در مواردی تولید این قطعات با روش های سنتی (روش باربرداری یا Removal Method) امکان پذیر نمی باشد.

در دنیا روشهای متنوعی از تولید سریع وجود دارد که در حال حاضر بیشتر با نام پرینترهای سه بعدی شناخته می شود. البته پرینترهای سه بعدی موجود در بازار، قطعات گچی یا پلیمری را تولید می کنند که بیشتر جنبه امور تبلیغاتی و نمونه های ظاهری از شکل قطعات را دارند. در این روش می توان قطعاتی با کاربرد صنعتی و یا به عبارت دیگر قطعات فلزی و یا آلیاژی تولید نمود و مستقیماً از آنها استفاده کرد.

در روشهای سنتی باید از یک بلوک خام قسمتهایی از ماده را ماشینکاری کرد تا به قطعه موردنظر برسیم، بنابراین قسمت زیادی از ماده به ضایعات تبدیل می شود. در متریالهایی که ارزش بالایی دارند مانند تیتانیوم، در روش سنتی هزینه بسیار بالایی برای تهیه بلوک خام نسبت به جرم قطعه نهایی صرف میشود در صورتی که در ساخت این قطعات به روش نمونه سازی سریع فقط به میزان جرم قطعه پودر فلز مصرف می شود و باقی مانده پودر دوباره و چند باره می تواند مصرف گردد. به عبارت دیگر می توان گفت که ضایعات در این روش تقریباً صفر می باشد.

با توجه به اینکه در صنایع پیشرفته مانند صنایع دفاعی اکثراً قطعات تولیدی با تیراژ پایین و شکل هندسی بسیار پیچیده ای است، قیمت تمام شده آنها بسیار بالا می باشد. همچنین تولید این قطعات بسیار پیچیده به روشهای سنتی میسر نمی باشد. در روش تولید سریع به کمک لایه نشانی پودر با استفاده از فناوری ذوب لیزری پیچیدگی قطعات به هیچ عنوان تاثیری در فرآیند تولید نداشته و امکان تولید حتی یک قطعه میسر می باشد. بنابراین هزینه های بسیار بالای ساخت قالبهای پیچیده و زمان بسیار زیادی که صرف فرایندهای مختلف ساخت آنها می شود در این روش حذف خواهند شد.